Οι νικητές του Διαγωνισμού Φωτογραφίας
«Εντέλλεστε όπως»: Ποίημα του Κωνσταντίνου Ιωαννίδη για τον Σταύρο Μπένο
Ο διάλογος του Θέμελη: Ντοκιμαντέρ του Βαγγέλη Ευθυμίου σε πρώτη προβολή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
«Τα μνημεία της φύσης και του πολιτισμού στο κέντρο της ζωής και της βιώσιμης ανάπτυξης»: Διάλεξη του Προέδρου του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ, Σταύρου Μπένου στον Δήμο Ηλιούπολης
Νέα Πρόσκληση Χρηματοδότησης από την Περιφέρεια Ηπείρου για τη «Διαδρομή στα Αρχαία Θέατρα, στη Φύση και στον Πολιτισμό στην Ήπειρο»
emprosnet.gr
14 Αυγούστου 2014
Σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη και με πρωταγωνίστρια την Όλια Λαζαρίδου, «Η γυναίκα της Ζάκυθος» θα «ζωντανέψει» στα Αρχαία Θέατρα, της Μυτιλήνης την Τρίτη 19 Αυγούστου και της Ηφαιστίας την Πέμπτη 21 του μήνα.
Ξαναζωντανεύει το Κάστρο Μυτιλήνης την ερχόμενη Τρίτη 19 Αυγούστου το βράδυ, με την παράσταση «Η γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονύσιου Σολωμού, με την Όλια Λαζαρίδου σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.
Ο περιβάλλων χώρος του Θεάτρου θα φιλοξενήσει την επιτυχημένη παράσταση που έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές από καλλιτέχνες, αλλά και θεατές, σε αρκετά αρχαία θέατρα σε όλη τη χώρα. Δύο μέρες αργότερα, η ίδια παράσταση θα ανέβει και στο Αρχαίο Θέατρο της Ηφαιστίας στη Λήμνο.
Η περιοδεία της παράστασης υπηρετεί την ιδέα της επαναλειτουργίας διάσπαρτων σε ολόκληρη την Ελλάδα αρχαίων θεάτρων και είναι προϊόν της συνεργασίας του Ελληνικού Φεστιβάλ και του σωματείου διάσωσης των αρχαίων θεάτρων «Το Διάζωμα» με τις κατά τόπους εφορείες Αρχαιοτήτων.
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση των διοργανωτών, «είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για το κοινό να επανακτήσει τη ζωντανή του σχέση με αυτά τα σπουδαία μνημεία, μέσα από τη βιωματική εμπειρία της συγκίνησης που μπορεί να προσφέρει η θεατρική τέχνη».
Το έργο αναδεικνύει τις συνέπειες που έχουν οι επιλογές μας όταν αδιαφορούμε για το άδικο και το παράλογο, επισημαίνει ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, τονίζοντας: «Με το έργο αυτό, ο Σολωμός αφήνει το φως και ανιχνεύει το σκοτάδι.
Αν και μικρό σε έκταση – δέκα μικρά κεφάλαια -, είναι ο αντίποδας που στηρίζει όλο το άλλο του έργο, αντισταθμίζοντας το βάρος και την έκταση της αναζήτησής του. Δανείζεται, λοιπόν, το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου – o οποίος έζησε ως ιερομόναχος σ’ ένα μοναστήρι της Ζακύνθου – για να κοιτάξει στα μάτια το κακό.
Το γεγονός πως μπορεί να δει μέσα από τα μάτια ενός Άλλου, τον απελευθερώνει και τον μεταφέρει, σαν πνεύμα, εκεί όπου μπορεί να βλέπει την τυφλή και ακατανόητη δύναμη του κακού, χωρίς να το φοβάται.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη φόβου είναι που τον θωρακίζει και του δίνει το έλλογο στοιχείο και τον έλεγχο, ώστε το θεωρούμενο ως υποστασιοποιημένο κακό – η γυναίκα της Ζάκυθος εδώ – να καταρρεύσει αδύναμο και αξιολύπητο μπροστά του».
Το έργο, αν και έχει την επίφαση ενός οραματικού οίστρου, είναι απολύτως ρεαλιστικό, συνεχίζει ο σκηνοθέτης του, γιατί ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διχόνοιας σα ζητήματα βαθιάς άγνοιας και αδυναμίας πρωτίστως ημών των ιδίων, των παρατηρητών, των φερομένων ως υποκειμένων του ορθού λόγου.
