Το τραγούδι ενός θεάτρου

Μια αλυσίδα ανθρώπων κατέβαινε το περασμένο Σάββατο την πλαγιά για να σχηματίσει μια αγκαλιά μέσα στην «αχηβάδα» του αρχαίου θεάτρου των Φθιωτίδων Θηβών. Μέσα στον ήλιο, άλλοι στις κερκίδες, που οι περισσότερες είχαν κατρακυλήσει, άλλοι οκλαδόν στην ορχήστρα, κράτησαν την αναπνοή τους όταν κλήθηκαν σε μια μυσταγωγία. Το θέατρο είναι σχετικά άσημο, αν το συγκρίνει κανείς με άλλα μεγαλύτερα ή καλύτερα προβεβλημένα, αλλά είναι ένα από τα δύο ώς τώρα γνωστά αρχαία θέατρα της Μαγνησίας. Ενα λίθινο θέατρο από βασάλτη, σε έναν λόφο από λάβα ηφαιστείου, έξω από τις Μικροθήβες, σε ένα υποβλητικό, τραχύ τοπίο απαράλλαχτο με το τοπίο της αρχαιότητας. Ελληνιστικό, μετέπειτα ρωμαϊκή αρένα, το θέατρο αυτό είναι σε πρόγραμμα μελετών ανάδειξης, σε ένα στρατηγικό σημείο που, όπως έλεγε η διευθύντρια ανασκαφών, Βασιλική Αδρύμη, κρατάει την αύρα του Παγασητικού που του χαρίζει την εξαιρετική ακουστική.

Αυτό το θέατρο το γνωρίσαμε χάρη στο «Διάζωμα». Και ήταν στο πλαίσιο της φετινής εξόρμησης στη Θεσσαλία, ανάμεσα σε πολλά και καταιγιστικά, που κρατήσαμε και αυτή τη μυσταγωγία. Μέσα σε αυτή τη λίθινη αγκαλιά που κάποτε κρατούσε 2.500 θεατές (και που μπορεί να ξαναγίνει θέατρο) μοιραστήκαμε αυτό που μας πρόσφεραν η Λυδία Κονιόρδου και ο Τάκης Φαραζής. Εριξαν ένα «μικρό μουσικό σπόρο» σε αυτόν τον αρχαίο τόπο που μπορεί να ξαναζήσει, και εμείς ξεχάσαμε το λιοπύρι και σαν υπνωτισμένοι αφεθήκαμε στη δροσιά της «Θεογονίας» του Ησιόδου και στους ύμνους του Τάκη Φαραζή. Η Λυδία Κονιόρδου τους τραγούδησε και τους απελευθέρωσε στον αέρα. Ηταν κάτι όχι συνηθισμένο. Μπορούσε κανείς να δει πώς μπορεί να ζήσει και πάλι  αυτός ο τόπος.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Συντάκτης: Νίκος Βατόπουλος

• Το τραγούδι ενός θεάτρου – kathimerini.gr