Εφημερίδα Ελευθερία: Καθημερινή ήττα από το… τίποτα

Του Γιώργου Παναγόπουλου (εφημερίδα Ελευθερία)

Κάθε φορά που ο Σταύρος Μπένος μιλά για την Καλαμάτα αντιλαμβάνεσαι το χάσμα μεταξύ ενός πραγματικά οραματικού ανθρώπου της αυτοδιοίκησης και αυτών που κόβουν πίτες και χαιρετούν σε γάμους και κηδείες. Αναδεικνύεται η διαφορά μεταξύ πολιτικής και δημοσίων σχέσεων. Ανθρώπων που έχουν όραμα και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και αυτών που αναμασούν κενολογίες, παρουσιάζοντας ως όραμα χρηματοδοτικά προγράμματα που βρήκαν στο δρόμο τους και δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν, ενώ είναι αμφίβολο αν καταφέρουν να τα υλοποιήσουν.

Με τον Σταύρο Μπένο μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις, να κρίνεις επιλογές και να δείξεις αστοχίες, αλλά δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις ότι πήγε την πόλη μπροστά και εξακολουθεί να καταθέτει προτάσεις που έχουν ουσία και περιεχόμενο. Ανοίγουν παράθυρο στο μέλλον και θέτουν προτεραιότητες για την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής. Αυτή είναι η διαφορά της οραματικής πολιτικής από τη μικροδιαχείριση από τα «καλά παιδιά», που χτυπούν πλάτες ή που παρευρίσκονται και χαιρετίζουν σε χαρές και λύπες. Η Καλαμάτα χρειάζεται να ανοίξει τα φτερά της σε νέους τομείς και είναι φανερό ότι οι ανάγκες ξεπερνούν το πολιτικό προσωπικό της χαιρετούρας.

Το ζήτημα της επέκτασης του παραλιακού μετώπου από τα 3 χιλιόμετρα που είναι σήμερα στα 15, μέχρι δηλαδή το δέλτα του Παμίσου που έθεσε ως μέγα θέμα της Καλαμάτας ο Σταύρος Μπένος μιλώντας σε μαθητές του 4ου Λυκείου, απαιτεί διαχείριση έξω από την πεπατημένη. Χρειάζεται άλλες διαδικασίες και προτεραιότητες. Δεν μπορεί δηλαδή να περιμένεις όπως με τις πολεοδομικές μελέτες πότε θα προχωρήσει η γραφειοκρατική διαδικασία. Η αξιοποίηση του άξονα Ανατολής – Δύσης, από το Ανατολικό Κέντρο, στο Δημαρχείο, στον παλιό εθνικό δρόμο έως την Αρχαία Θουρία και τα Αρφαρά, µε τα δύο ποτάμια, τον Πάµισο και τον Αρι, προϋποθέτει σχέδιο που θα αξιοποιεί προγράμματα και χρηματοδοτήσεις.

Το βασικό είναι η διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων: Ξέρω τι θέλω να κάνω, διαμορφώνω ένα στρατηγικό σχέδιο και ψάχνω να βρω προγράμματα και χρηματοδοτήσεις, για να επιτύχω τον συγκεκριμένο στόχο που θα επιφέρει αποτελέσματα. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Το να αλλάζεις πλάκες στα πεζοδρόμια, προκειμένου να αξιοποιήσεις χρηματοδοτήσεις με περιβαλλοντική στόχευση, έχει ελάχιστο αποτέλεσμα στην ανάπτυξη της περιοχής. Δεν μπορεί να δέχεσαι φαραωνικές παρεμβάσεις που σχεδιάζουν άλλοι με βάση άλλες προτεραιότητες, στον κεντρικό ιστό της πόλης, όπως το δήθεν αντιπλημμυρικό του Νέδοντα, που θα διέλυε τις βασικές υποδομές της πόλης, νομίζοντας ότι έτσι θα δείξεις έργο.

Στα ζητήματα της καθημερινότητας, το κυκλοφοριακό και η στάθμευση είναι το κορυφαίο ζήτημα που μένει προκλητικά εκτός ενδιαφέροντος. Η κυκλοφοριακή μελέτη του Κωνσταντίνου Ζέκκου που έγινε τη δεκαετία του ‘80 και ισχύει ακόμα είναι προφανές ότι χρειάζεται τροποποίηση. Το πώς όμως θα κυκλοφορούν άνθρωποι και αυτοκίνητα δεν είναι κάτι το οποίο θα λυθεί τεχνικά, χρειάζεται να καταθέσει κάποιος το πολιτικό του όραμα, να πει τι ακριβώς θέλει. Θα δοθεί δηλαδή προτεραιότητα στους πεζούς και τους ποδηλάτες; Πώς θα οργανωθεί η κυκλοφορία στο παραλιακό μέτωπο; Ποια θα είναι τα νέα σημεία στάθμευσης οχημάτων, προκειμένου να δοθεί χώρος στους πεζούς; Χρειάζεται δηλαδή να πεις τι θέλεις, για να σου δώσουν οι ειδικοί βέλτιστες λύσεις. Αν δεν ξέρεις τι να ζητήσεις, αφήνεις τα πράγματα ως έχουν και όπου βγει. Αυτό συμβαίνει.

Η αυτοδιοίκηση πέρα από τις κλασικές αρμοδιότητες σκουπίδια, φωτισμός και παρκάκια, πρέπει να δει το μέλλον. Να δώσει δηλαδή ώθηση σε παρεμβάσεις που θα απελευθερώνουν τις αναπτυξιακές δυνάμεις του τόπου. Χρειάζεται να σχεδιαστεί συνολικά μία νέα πόλη φιλική στους πολίτες και τους επισκέπτες.

Σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές. Ακούγοντας τον Σταύρο Μπένο σε μία εκδήλωση για μαθητές και βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, σε πιάνει απελπισία. Βλέπεις τι θα μπορούσε να γίνει και αντιλαμβάνεσαι πόσος χρόνος έχει χαθεί και θα χαθεί ακόμα. Η ευθύνη ανήκει βεβαίως στους πολίτες που ψηφίζουν με γνώμονα το ποιον γνωρίζουν και αν τους χαιρετά με το μικρό τους όνομα.

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική δεν έχει πλέον λάμψη. Δεν ασχολούνται όσοι έχουν ένα όραμα που θέλουν να υλοποιήσουν, αλλά αυτοί που θέλουν απλώς να γίνουν κάτι. Μόνο αυτοί είναι δυστυχώς διατεθειμένοι να ανεχθούν την περιφορά από εκδήλωση σε εκδήλωση σπαταλώντας ώρες και ενέργεια με το τίποτα. Όταν ασχολείσαι με το τίποτα είναι λογικό να αναπαράγεις το τίποτα και αυτό που μένει τελικά ως αποτύπωμα είναι το τίποτα. Τον Μπένο τον μνημονεύουν φίλοι και εχθροί κάθε φορά που μιλά, ενώ έχει αφήσει ιστορικό αποτύπωμα στην πόλη. Μακάρι να αποτελούσε πρότυπο και για τους επόμενους.