O Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος στη Β’ Γενική Συνέλευση

Κατ΄ αρχήν εγώ θα έπρεπε να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο που είμαι εδώ σήμερα.

Δεν είχε περάσει πολύς χρόνος από τότε που ανέλαβα στο Υπουργείο και ήρθαμε σε επαφή με το Σταύρο Μπένο και του είπα «Σταύρο νομίζω ότι αξίζει να κάνουμε μια συνάντηση». Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι ότι ο Σταύρος Μπένος δεν έρχεται για μια συνάντηση στο Υπουργείο, έρχεται ως σίφουνας ο οποίος μπαίνει μέσα στο γραφείο του Υπουργού, με έτοιμο σχέδιο, με έτοιμες λύσεις, με έτοιμα τα πάντα κι έρχεται και σου λέει “λοιπόν, θα κάνουμε αυτό”. Αυτό ήταν μια αίσθηση φρεσκάδας σε ένα Υπουργείο στο οποίο πάρα πολλά πράγματα χρονίζανε. Δεν πέρασε πολύς καιρός, πέντε έξι μέρες μετά κάναμε μία δεύτερη συνάντηση και μου λέει “εκτός από όλα τα άλλα σου έχω και έξι εκατομμύρια” και του λέω που τα βρήκες Σταύρο τα έξι εκατομμύρια και τα έχεις;» Και μου λέει “ο Νομάρχης Αθηνών μας δίνει έξι εκατομμύρια για να αναστηλώσουμε το Αρχαίο Θέατρο του Διονύσου”
Ήταν μία κίνηση τρομερά σημαντική και από τη μεριά της Νομαρχίας και την ευχαριστώ για άλλη μια φορά -γιατί είχαμε κάνει μια συνέντευξη Τύπου μέσα από την οποία ευχαριστήσαμε ήδη τη Νομαρχία- αλλά θεωρώ ότι η συμβολική αξία αυτής της κίνησης είναι τεράστια και δίνει μία πάρα πολύ μεγάλη ώθηση στην προσπάθεια που κάνει το «Διάζωμα».

Είναι λοιπόν μεγάλη χαρά να είμαι εδώ, διότι γίνεται μία προσπάθεια η οποία θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά αξιόλογη και είναι τιμή μου να είμαι εδώ διότι βλέπω μέσα σε αυτό το χώρο πάρα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έχετε συμβάλει με απίστευτο τρόπο στον ελληνικό πολιτισμό και στα πράγματα για τα οποία καθημερινά δουλεύουμε στο Υπουργείο.

Από πάρα πολύ καιρό υπάρχει μία συζήτηση, υπάρχει ένας διάλογος, υπάρχει μία αντιπαράθεση για τον τρόπο με τον οποίον χρηματοδοτείται ο πολιτισμός και υπάρχει πάντα μία ένταση μεταξύ της επιλογής του αν ο πολιτισμός χρηματοδοτείται από μεγάλους ευεργέτες ή από τη λαϊκή συμμετοχή του κόσμου.
Παρότι από την πείρα μου ξέρω πολύ καλά ότι τους μεγάλους ευεργέτες τους έχει ανάγκη ο πολιτισμός, θεωρώ ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς. Εκεί που πεθαίνει ο πολιτισμός, όμως, είναι όταν δεν υπάρχει λαϊκή συμμετοχή, όταν δεν συμβάλλει ο πολίτης, όταν δεν αισθάνεται ο πολίτης συμμέτοχος σε αυτά τα οποία προστατεύουμε, αλλά και σε αυτά τα οποία δημιουργούμε Αν δεν υπάρχει δηλαδή η αγάπη και η ζεστασιά του κόσμου, ο πολιτισμός ατροφεί κι εκεί είναι που αρχίζουμε να χάνουμε έδαφος σε αυτά τα οποία προσπαθούμε να κάνουμε. Όταν ο πολιτισμός βασίζεται μόνο σε πολύ μεγάλες χορηγίες, σε πολύ μεγάλους χορηγούς, ή μόνο στο κράτος, κινδυνεύει να γίνει πολιτισμός για τους λίγους, να γίνει ο πολιτισμός των σαλονιών ας πούμε.

Αντιθέτως, όταν βασίζεται στη συμμετοχή του κόσμου και στη συμβολή του κόσμου, τότε ο πολιτισμός γίνεται μέρος της ζωής, ο πολιτισμός ζει, διαλέγεται, δοκιμάζεται και προχωράει μπροστά. Νομίζω ότι και ο κ. Παντερμαλής είχε μια ανάλογη εμπειρία με το εδώ μουσείο και με τον τρόπο με τον οποίον ο κόσμος το έχει αγκαλιάσει και συμβάλλει σε αυτό. Και είμαι βέβαιος ότι πάρα πολλοί από σας έχετε ζήσει την ομορφιά του να ανακαλύπτει κανείς ένα καινούριο μνημείο, ή να κάνει μία ανασκαφή, ή να αναστηλώνει ένα μνημείο, όπως πολλοί από σας έχετε νοιώσει τη χαρά να ανακαλύψετε έναν καινούριο καλλιτέχνη ή έναν καινούριο δημιουργό.

Αλλά όσοι από εμάς έχουμε με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο συμβάλλει σε αυτό, έχουμε απογοητευθεί κιόλας όταν βλέπουμε αυτά τα πράγματα να μαραζώνουν, να απαξιώνονται, να εγκαταλείπονται, να φεύγει ο κόσμος από κοντά τους, που νομίζω είναι μία εμπειρία που δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που δεν την έχει νοιώσει.
Όταν δίνεις την ψυχή σου για κάτι, αν αυτό το πράγμα δεν το αγκαλιάσει ο κόσμος αισθάνεσαι ότι ίσως αφιερώθηκες σε κάτι τσάμπα. Έτσι νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ο πολιτισμός ζει εκεί που ζει ο πολίτης, εκεί όπου ο πολίτης μορφώνεται, εκεί που ο πολίτης διασκεδάζει, εκεί που ο πολίτης προσφέρει.

Και είναι προφανές ότι το κράτος, η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα πανεπιστήμια, όλοι εμείς πρέπει να θέτουμε και να διασφαλίζουμε τα κριτήρια ποιότητας με τα οποία διαχειριζόμαστε τα μνημεία μας, εμείς πρέπει να θέτουμε τις βάσεις πάνω στις οποίες υπάρχει η συμμετοχή του κόσμου και ο κόσμος παίρνει μέρος, αλλά και προφανώς είμαστε οι μόνοι που έχουμε την ευθύνη αυτών των μνημείων για να βεβαιωθούμε ότι ό,τι κάνουμε σε αυτά τα μνημεία γίνεται σωστά.
Αλλά από κει και πέρα οποιαδήποτε προστασία ή ανάδειξη ενός μνημείου δεν είναι τίποτα εάν δεν υπάρχει την ίδια ώρα και η συμμετοχή του κόσμου. Όταν συμμετέχει ο κόσμος σε κάτι το κάνει δικό του κι αυτό είναι αυτό που έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία, ειδικά σε ότι αφορά τον πολιτισμό μας και την κληρονομιά μας.

Άρα λοιπόν πέρα από την ευγνωμοσύνη που αισθάνομαι προς το «Διάζωμα» για τα χρήματα τα οποία έχει μαζέψει και έχει προσφέρει στον πολιτισμό, αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός για το ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο που είναι μια δύσκολη περίοδος, το «Διάζωμα» συμβάλλει στο να φέρει σε επαφή τον πολίτη με τον πολιτισμό και με ειδικά κομμάτια του πολιτισμού τα οποία όπως είδατε πολλά απ΄ αυτά είναι εγκαταλελειμμένα και χαμένα ουσιαστικά από την επαφή την οποία θα έπρεπε να έχουν με τον πολίτη.
Μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ συμβολικό ότι το «Διάζωμα» ασχολείται με το θέατρο, διότι το θέατρο ήταν ο χώρος στον οποίον έρχονται οι πολίτες για να διασκεδάσουν, να μορφωθούν, να λάβουν μέρος στα κοινά, πολλές φορές δικαστήρια λάμβαναν μέρος στα αρχαία θέατρα, είναι λοιπόν νομίζω πολύ συμβολικό ότι το «Διάζωμα» ξεκινάει την κινητοποίηση των πολιτών ουσιαστικά εκεί που οι πολίτες ερχόταν στην αρχαιότητα για να συμμετάσχουν.

Και με αυτά τα λόγια θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά και τον κ. Μπένο και το Διοικητικό Συμβούλιο, όπως και όλους εσάς που έχετε συμβάλλει και χρηματικά και με το χρόνο σας γι΄ αυτή την προσπάθεια, γιατί θεωρώ ότι είναι μία πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια, μία προσπάθεια με τεράστια συμβολική σημασία, η οποία έρχεται να παρέμβει την ώρα που πραγματικά η Πολιτεία το χρειάζεται.

Ευχαριστώ πολύ.