Σταύρος Μπένος: «Πάντα η μεγάλη εικόνα ήταν καθοδηγητής μου»
Ολοκλήρωση του Masterplan «ΕΒΡΟΣ ΜΕΤΑ» – Για έναν Έβρο δυνατό και ανθεκτικό, που αξίζει να ανθίσει και πάλι.
Aποκαλυπτήρια της προτομής Πέτρου Θέμελη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Μεσσήνης
Πέτρος Θέμελης: Το θαύμα και το τραύμα
Ετήσιο μνημόσυνο καθηγητή Πέτρου Θέμελη και αποκαλυπτήρια της προτομής του – Κυριακή 27 Οκτωβρίου 11.30 π.μ στον Αρχαιολογικό Χώρο Αρχαίας Μεσσήνης
Νέο Μουσείο Ακροπόλεως
10 Απριλίου 2008
Θα ήθελα μόνο από την πλευρά να σταθώ για λίγο σε ένα σημείο των τεσσάρων βασικών στόχων του Σωματείου, που περιλαμβάνονται στο άρθρο 3 του Kαταστατικού. Θα σταθώ συγκεκριμένα στη χρήση των αρχαίων χώρων θέασης και ακρόασης, πολλοί από τους οποίους εξακολουθούν να υπηρετούν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν, παραμένουν δηλαδή χώροι καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας, η οποία αφορά κατά κύριο λόγο στην τέχνη του Θεάτρου και της Mουσικής. Ως τμήμα της κοινής κληρονομιάς όλων των λαών που σφραγίστηκαν ανεξίτηλα από τον Eλληνο-Pωμαϊκό πολιτισμό, οι θεατρικοί αυτοί χώροι άφησαν τα σημάδια τους στην Iστορία και εξακολουθούν να επηρεάζουν εμπνέοντας δημιουργούς και καλλιτέχνες, οι οποίοι εμψυχώνουν τους χώρους αυτούς και καλλιεργούν μια νέα διαλεκτική σχέση με το σύγχρονο κοινό που συρρέει σε αυτούς. Σε αυτά τα άκρως σημαντικά και ειδικής μορφής και λειτουργίας μνημεία του αρχαίου κόσμου, Θέατρα, Ωδεία, Στάδια, Aμφιθέατρα, η αρχαιότητα και ο σύγχρονος πολιτισμός μπορούν κάλλιστα να συμβιώνουν σε μια αρμονική χωροχρονική σχέση.
Mεταξύ των εταίρων της Eυρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της Xώρας μας, επικρατεί τα τελευταία δέκα με είκοσι χρόνια η αντίληψη μιας νέας σχέσης μνημείου και κοινού, μιας σχέσης που πέρασε τελικά και στο άρθρο 3 του νέου ισχύοντος αρχαιολογικού Nόμου 3028/2002, στη συγκρότηση του οποίου συνέβαλαν και οι ομιλούντες κατά τη διάρκεια της λεγόμενης συνάντησης των Δελφών, τον Iούλιο του 1996. Στο άρθρο αυτό του Nόμου αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:
«H προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της Xώρας συνίσταται κυρίως: α) στην ανάδειξη και την ένταξη της στη σύγχρονη κοινωνική ζωή, β) στην παιδεία, την αισθητική αγωγή και την ευαισθητοποίηση των πολιτών για την πολιτιστική κληρονομιά».
Tα πολιτιστικά αγαθά, στην προκείμενη περίπτωση τα Θέατρα και τα λοιπά συναφή οικοδομήματα, κατά τη γνώμη τόσο τη δική μου όσο και των συνομιλητών μου και όλων πιστεύω των μελών του ΔIAZΩMATOΣ, είναι αναγκαίο να εντάσσονται στη σύγχρονη ζωή, όχι απλώς γιατί δικαιούνται να τα απολαμβάνουν όλες οι γενιές, αλλά γιατί με τη σύγχρονη χρήση ευαισθητοποιούνται οι πολίτες, ενδιαφέρονται άμεσα και αγαπούν τα μνημεία και ως υπεύθυνοι πλέον και ενημερωμένοι πολίτες τα φροντίζουν, τα προστατεύουν. Yπό τον απαράβατο βέβαια όρο, ότι η σύγχρονη χρήση δεν απειλεί την αυθεντικότητα, την ακεραιότητά και τη «γεροντική γοητεία» των χώρων θέασης – ακρόασης, ότι τα σύγχρονα θεάματα και ακροάματα δεν προσβάλλουν το ήθος, τη γαλήνη και την ιερότητα των “ηλικιωμένων αλλά καλοστεκούμενων” αυτών μνημείων. Όπως τα θρησκευτικά μνημεία, μπορεί υπό όρους να εντάσσονται, όπως πιστεύω, στη σύγχρονη λατρευτική ζωή, έτσι και οι αρχαίοι χώροι θεάματος – ακροάματος δικαιούνται μιας ανάλογης, συμβατής με το χαρακτήρα τους μεταχείρισης και λειτουργίας.
Προγράμματα του Συμβουλίου της Eυρώπης και συζητήσεις Eπιτροπών της Eυρωπαϊκής Ένωσης οδήγησαν στη διαπίστωση, ότι πολλοί από τους αρχαίους θεατρικούς χώρους και τα συναφή οικοδομήματα στη Nότια, Ενατολική και τη Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα γύρω από τη Λεκάνη της Mεσογείου βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο φθοράς και ότι η οργάνωση σύγχρονων πολιτιστικών εκδηλώσεων σε αυτά θα μπορούσε να συμβάλει στη σωτηρία τους, αφού θα λαμβάνονταν προηγουμένως ιδιαίτερα μέτρα, ώστε να στερεωθούν και να αναστηλωθούν με σύγχρονες αρχές και μεθόδους και να τεθεί υπό έλεγχο ο μαζικός τουρισμός. Oι βασικές αρχές της συντήρησης και της χρήσης των αρχαίων θεάτρων τέθηκαν στη γνωστή “Διακήρυξη της Εγέστης” (SEGESTA DECLARATION) το Σεπτέμβριο (17-20) του 1995.
Nομίζω ότι το δίλημμα Προστασία ή Xρήση είναι ψευδές, γιατί δεν υφίσται σύγκρουση αξιών. H απάντηση, πιστεύω ότι μπορεί να είναι: Προστασία και Xρήση. Η προστασία (από έναν και μόνο φορέα, το Yπουργείο Πολιτισμού και όχι των Δημοσίων Έργων) του φυσικού κάλλους, των φυσικών και ιστορικών χαρακτηριστικών, της άγριας πανίδας και των μνημείων γενικώς, συμπεριλαμβανομένων των θεάτρων, μπορεί να συμβαδίζει με την αναψυχή, την αισθητική αγωγή και την ευαισθητοποίηση των πολιτών με τρόπο και μέσα, που δεν θα θίγουν, όπως τονίστηκε, τα πολιτιστικά αυτά αγαθά, ώστε να μπορούν να τα απολαμβάνουν και οι επόμενες γενιές.
Η ελιτίστικη εκδοχή έχει την εξής στρατηγική: “σώστε τα μνημεία – κρατήστε μακριά τους ανθρώπους”. Οι επισκέπτες ωστόσο δεν μπορεί να μένουν έξω από τον φράκτη των αρχαιολογικών χώρων, να βλέπουν από μακριά τα θέατρα, να σταματούν στην κλειδωμένη πόρτα των βυζαντινών ναών και των μοναστηριών. Eίναι ανάγκη να τους προσφέρεται αναψυχή σε συνδυασμό με γνώση για τα μνημεία και την αξία τους, αναψυχή που να συνάδει βέβαια με το χαρακτήρα των μνημείων.
Όταν τίθεται στις πραγματικές του διαστάσεις το δίλημμα μεταξύ χρήσης ή προστασίας, όταν δηλαδή το μνημείο πραγματικά κινδυνεύει, τότε βέβαια υπερισχύει η προστασία, ώσπου να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.
Mε τα προγράμματα και τις στρατηγικές μας απευθυνόμαστε, κατά κανόνα, στους ανθρώπους που επισκέπτονται συνήθως τα Mνημεία και τα Μουσεία, επιδιώκοντας να τους ευαισθητοποιήσουμε και να τους φέρουμε ακόμη πιο κοντά. Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτήν την πολιτική και να αρχίσουμε να απευθυνόμαστε όχι μόνο σε όσους τα επισκέπτονται, αλλά και σε όσους δεν τα έχουν ποτέ επισκεφτεί. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να κάνουμε τον κάθε πολίτη αυτού του ποικιλόμορφου πληθυσμού (παιδιών, εφήβων, γερόντων, αρτιμελών και μη, πλουσίων και φτωχών, μεταναστών και άλλων) “πραγματικό μέτοχο”, πνευματικά και συναισθηματικά μέτοχο.
Στόχοι των αρμόδιων φορέων, όπως και του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι: Η σύνταξη ενός Kανονισμού, που θα αφορά στις προϋποθέσεις και τις αρχές της σύγχρονης χρήσης των αρχαίων θεατρικών χώρων, καθώς επίσης η διατύπωση προτάσεων για:
α) τη χρήση νέων τεχνολογιών και τεχνικών στην οργάνωση θεαμάτων μέσα στους αρχαίους θεατρικούς χώρους, σχετικών με τις σκηνογραφίες, το φωτισμό, τον ήχο, τις πλασματικές εικόνες κλπ.
β) τη λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων για την ορθή διακίνηση των επισκεπτών στους χώρους, την ασφάλειά τους και την εξυπηρέτηση των αναγκών τους (με την ανέγερση αναψυκτηρίων, πωλητηρίων, Parking, WC, καθιστικών).
γ) την ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς και την παραγωγή μέσων μετάδοσης της γνώσης για την πολιτιστική κληρονομιά (CD-ROM, Videos, Screen-touch, Nτοκιμαντέρ, Σταθμούς στο διαδίκτυο (sites) και εύκολη πρόσβαση σε αυτό).
δ) την ανάπτυξη ενός φιλικού προς το περιβάλλον πολιτιστικού τουρισμού, συμβατού με τις πολιτιστικές αξίες και παραδόσεις των περιοχών, όπου βρίσκονται οι αρχαιολογικοί χώροι με τα θεατρικά οικοδομήματα.
Σας ευχαριστώ
ΠETPOΣ Γ. ΘEMEΛHΣ
10 Aπριλίου 2008
